Sudan, biri 2019'da, diğeri 2021'de olmak üzere iki darbe gördü. Mali, ilk darbesini Ağustos 2020'de, ikincisini ise Mayıs 2021'de yaşadı. Çad, Nisan 2021'de bir darbe gördü. Gine Konakri Eylül 2021'de darbe yapmıştı. Burkina Faso'da biri Ocak 2022'de, diğeri Eylül 2022'de olmak üzere iki darbe daha gerçekleşti. Nijer'in darbesi Temmuz 2023'ün sonunda gerçekleşti ve en sonuncusu 30 Ağustos 2023'te Gabon'daydı. Bir darbe dalgası Batı Afrika'yı bir kez daha sarstı. Gerçekten de darbeler bölgesel bir gelenek gibi görünüyor. Birçoğu, hatta çoğu kanlı olmadı, hatta bazıları gayet açıkça sahnelendi, ancak bazılarında kan döküldü. Hepsi dışarıdan yardım ya da yönlendirme alsa da, hepsi aynı türde değildir. Her bir ülkede yaşayan halklar bu darbeleri kutlamak için ortaya çıktılar; çünkü her biri onlara uzun zamandır beklenen değişim hakkında hayal kurma ve heyecanlanma şansı verdi. Ancak genel olarak, bu darbe geleneği halklar için herhangi bir değişiklik getirmedi. Afrika halkları sessiz kalmadı. Protestolar, gösteriler, isyanlar, anti-emperyalist ve anti-sömürgeci direnişler her zaman var olmuştur. Ancak küresel Batı, ne protesto ettiklerinde, ne de Batı tarafından empoze edilen hükümetlerinin güvenlik güçleri tarafından katledildiklerinde ve şiddetle bastırıldıklarında dikkatini onlara vermiyor. Küresel bir dönüşüm anında yaşıyoruz. ABD ve müttefikleri hegemonik konumlarını kaybediyorlar ve çok kutuplu bir dünya hızla doğuyor. Çöken imparatorluğun şiddeti küçümsenmemelidir. Elbette kolay kolay teslim olmayacak, ama kontrolü kaybetmesi (Suriye'de kazanamaması, Ukrayna'da kazanamaması...) o kadar belirgin hale geldi ki, Afrika halkları ve onların liderleri, her zaman çatıştıkları imparatorluğun duvarındaki bu çatlaktan yararlanmak konusunda hiç zaman kaybetmediler. Uzun zamandır hayal ettikleri özgürlük ve onuru bulmak için bir kez daha ayaklanıyorlar. Ve tarihin bu anında, bazı ülkelerde, bu hayallere parmak uçlarıyla dokunuyorlar. Bu, imparatorluğu tedirgin ediyor ve diğer halkların isyanlarını ve değişim için darbelerini taklit etmeleri konusunda bir teşvik olacak. Kesinlikle daha fazlasını göreceğiz. Ancak dikkat edin, sahte değişimin durgunluklarını da göreceğiz, böylece daha iyi kontrol edilmesine rağmen her şey aynı kalacak. Bir darbenin kamuoyu önünde kınanması, bölgesel ve uluslararası organlardan otomatik olarak uzaklaştırılması ve bunun bir etkisinin olmaması gibi durumlar benzerdir. Liderlerin ve örgütlerin bunun yanlış olduğunu kamuoyu önünde söylemeleri zorunludur. Bununla birlikte, bir darbe şiddetli müdahale tehdidiyle kınanabilir veya Borrell'in darbe liderlerine sempati duyduğu Gabon'daki darbede yaptığı gibi önemsiz bir söylemle kınanabilir. Bir darbenin sahnelenmiş bir darbe olduğunun en iyi göstergesi, Borrell gibi insanların onu desteklemesidir. Batı'nın eli şüphesiz onun arkasındadır. Afrika ülkelerindeki emperyalist elin bir başka açık göstergesi, Batı medyasının, şu anda Gine Konakri'yi yöneten cani askeri cuntanın durumunda olduğu gibi, ABD'li çocuklarından biri olan çifte Gine ve Fransa vatandaşı Mamadi Doumbouya'nın darbesinin ardından yaptığı mutlak sessizlik ve karartmadır. Doumbouya, Fransa ve ABD tarafından eğitildi ve bir Fransız polis şefi ile evli. Gine'deki darbe çok kanlıydı. Birçok ölüm oldu, ancak Doumbouya tek bir damla kanla lekelenmedi, çünkü başkanlık sarayına yapılan şiddetli saldırı saatleri boyunca savaşta değildi; ancak ABD büyükelçiliğinin girişinde zırhlı bir 4x4 içinde güvenli bir şekilde korundu. Öte yandan, bir darbenin gerçekten devrimci olduğunun ve halkını savunduğunun ya da bu yönde gelişmesinin muhtemel olduğunun en iyi kanıtı, imparatorluğun "demokrasisini", yani egemenliğini yeniden kurmak için müdahale etmekle tehdit etmesidir. Elbette, ABD ve müttefikleri, Rusya'nın ve özellikle Çin'in kıtadaki etkisini ve hammaddelerine erişimi engellemek istiyor. Ayrıca Çin'in "Bir Kuşak, Bir Yol" projesiyle işbirliği ittifaklarından kaçınmak konusunda çaresizler, ancak bunu yapmak için ne kadar şiddet kullanırlarsa kullansınlar, bu akım artık kontrol altına alınamıyor. Kaddafi'nin Afrika Birliği zirvelerindeki uyarısıyla bize öğrettiği çok önemli bir dersi unutmayalım: "Afrika'daki tüm çatışmaların arkasında her zaman İsrailliler vardır." Siyonist oluşumun varlığı her zaman örtülü ama fevkalâde gerçektir. Afrika'nın resmi olarak reddetmeye devam ettiği bu mevcudiyet, personeli İsrail ordusunun eski mensupları olan düzinelerce silah satışı ve özel güvenlik şirketi ile işbirliği yapılarak gerçekleştiriliyor. Personeli ve silahları her zaman herhangi bir karşı-devrimin hizmetindedir ve yaptıkları işte etkilidirler. Son olarak, bu darbecilerin hemen hemen hepsinin, AFRICOM'un (NATO Afrika Komutanlığı) her yıl Flintlock veya African Lion gibi Afrika topraklarında veya 2009-2010 yıllarında Washington'da askeri eğitim alan Nijerli Albay Abdurrahman Tiani gibi doğrudan ABD'de gerçekleştirdiği birçok eğitim tatbikatı aracılığıyla imparatorluk tarafından eğitildiğini unutmayalım. Dahası, AFRICOM tarafından yayınlanan bir başka Nijeryalı askeri cunta üyesi Muhammed Tumba'nın 2018 Çakmaktaşı eğitim tatbikatlarının açılış töreninde ABD askeri ve Afrikalı yetkililerle yaptığı konuşmanın bazı fotoğraflarını görebiliriz. Rusya Kendi ülkelerinde veya kardeş bir ülkede bu yeni ve daha gerçek değişim olasılığını kutlayan göstericiler, Rus bayrakları sergiliyorlar. Wagner grubunun varlığının sonuçlarını kendi yaşamlarında hissederken nasıl olmasınlar ki? Wagner teröristlerle savaşıyor ve hatta onları birkaç ay içinde silip süpürürken, Batılı misyonlar ülkelerini işgal etmek için yıllarını harcıyor ve teröristler zayıflamak yerine güçleniyor. Nijer'in devrik lideri Muhammed Bazum, kendi halkına karşı Fransız ve ABD çıkarlarının sadık bir savunucusu olarak hareket ederek, suikastlar, saldırılar ve katliamlar için hapis cezasına çarptırılan tüm militanları hapishaneden serbest bırakma kararı aldı. Batılı güçler yorulmadan terörizmle savaşmak ve Afrikalı askerlere onunla nasıl savaşacaklarını öğretmek için orada olduklarını iddia ediyorlar; ancak aynı zamanda delegeleri, imparatorluk için yararlı oldukları için her zaman korunan bu teröristleri serbest bırakıyor. Nijer askerleri bunu öğrendiklerinde şaşırmış olmalılar. Birkaç Afrika hükümeti, gerçek terörle mücadele için hizmetlerini kiralamak üzere Wagner'e yaklaştığında, bunu egemen bir karar vererek yaptılar. Doğru ya da yanlış, egemenliklerini kullandılar. Afrikalıların Rusya'nın nerede olduğunu bilmediğini düşündüğümüz Borrell'in bahçesinde, özel bir güvenlik şirketinin faaliyetlerinden hiç bu kadar rahatsız olmamıştık. Hiç kimseye karşı sorumlu olmayan yüzlerce Batılı ve Siyonist paralı asker şirketinin (Wagner esasen bir hükümete karşı sorumludur, beğenin ya da beğenmeyin), bu ülkelerde yıllardır faaliyet gösterdiğini ve bizim hükümetlerimizle sözleşmeli olduklarını bilmiyor muyuz! Ve BM de dahil olmak üzere hem özel hem de kamu misyonları tarafından işlenen suistimallerin ve yasadışılıkların listesi sonsuzdur. Bundan şüphe duyan herkes WikiLeaks'e bir göz atmalıdır. Borrel'in bahçesinde, bizim, ordumuzun ve kamu parasının nerede olduğunu dahi bilmiyor olabilir miyiz? Bahçeye bir örnek olarak orman Son derece umut verici bir gözlemin daha altını çizmek istiyorum. Afrika halkları ve onların daha yerel düzeylerdeki seçilmiş liderlerinin çoğu, tüm dünyanın öğrenmesi gereken örnek enternasyonalizmi sergiliyor. Batılı güçlerin bölgedeki delege organı ECOWAS, Nijer'e yönelik tehditlerini yumuşatmak zorunda kaldı; çünkü Nijer, Avrupa gibi, efendisini savunduğu için sönme riskiyle karşı karşıya kalabilir. Müdahale tehdidi karşısında Nijer'i destekleyen gösteriler Afrika genelinde ve özellikle de ECOWAS üyesi ülkelerde kitlesel olmuştur. İki komşu hükümet, Mali ve Burkina Faso, emperyal canavarın delegasyonuna karşı bir duruş sergilemeye karar verdiğinde (bahçedekilerin yaptığı gibi onun tarafında değil), halkları, herkesin özgürlüğü ve onuru için hayatlarını vermeye hazır olan Calut'a karşı Davud gibi, savaşa girme kararını kutlamak için dışarı çıkarlar. ECOWAS'ın görevdeki başkanı Nijerya hükümeti, Fransa ve ABD'nin saldırı emirlerini yerine getirme konusunda cesaretlendirildiğinde, kendi halkı karara karşı kitlesel olarak sokaklara döküldü. Ulusal parlamentosu karara karşı oy kullandı ve yürütmeyi geri adım atmaya zorladı. ECOWAS, kendi üyelerinin çoğuna (hükümetler, seçilmiş temsilciler ve insanlar) karşı bu kadar açık bir şekilde karşı çıkmaya cesaret edemedi, çünkü eğer yapsaydı, mevcut senaryoyu göz önünde bulundurarak intihar etmiş olurdu. Amerikan bayraklarının değil Fransız bayraklarının yakılmasını görmekten biraz rahatsız olduğumu itiraf ederek bitiriyorum. Oldukça aşina olduğum bir dezenformasyon hikayesini hatırlamadan edemiyorum: ABD'nin 1990'larda Orta Afrika'yı ele geçirmesi hakkında dünyaya aktarılan resmi anlatı. ABD imparatorluğu ve onun bölgedeki delegeleri tarafından mükemmel bir şekilde yürütülen bu sarhoş edici tarihin sahnelenmesi, bölgenin kontrolünü ele geçirmek için soykırım yaparken ve kimse izlemezken, Fransa'yı büyük bir yaygarayla suçlayarak işaret etti. Bütün dünya bugüne kadar bu zokayı eleştirisiz bir şekilde yuttu. Fransa nihayet Sahel'deki eski sömürgelerindeki etkisini kaybediyor. Bu etki, mümkün olan en kısa sürede sona ermesi gereken boğucu bir askeri, kültürel ve ekonomik egemenlik olmuştur. Amerikan ve Fransız bayraklarının aynı anda yakıldığını görsem daha rahat olurdum, ancak zamanın kesinlikle değiştiğini itiraf etmeliyim. Dünya güçleri dalgalanıyor ve imparatorluk çöküyor. Afrika ülkeleri bunu biliyor ve eşit şartlarda yeni ittifaklar ve yeni uluslararası bağlantılar arıyorlar. Ve bunu yapmak için her türlü hakka sahiptirler. Durum ne olursa olsun, Avrupa'dan daha fazla yanılmak mümkün değildir. "Bahçeden" gelenler kimseye ders verecek durumda değiller, aksine ormandan öğrenecekler.

Kudüs Haber Ajansı - KHA | kudushaber.com.tr